Auteur: Affodil

4 januari 2020

In de loop van dit jaar moeten hier 52 reeksen foto’s verschijnen die behoren tot een fotochallenge die ik mezelf heb opgelegd. De bedoeling is om een paar voor mij markante plaatsen in onze omgeving te volgen doorheen de seizoenen.

De challenge-reeksen zullen allemaal gekenmerkt worden door enkel de datum als titel. Op dit blog komen de foto’s zonder veel commentaar. Er zullen er telkens een paar op mijn tekstblog komen ter illustratie van wat er op dat moment te vertellen valt over wat ik op die tochtjes gezien, gehoord en ontdekt heb.

XYZ_9897

XYZ_9900

XYZ_9902

XYZ_9921

XYZ_9918

XYZ_9906

XYZ_9907

XYZ_9911

XYZ_9936

XYZ_9945

XYZ_9925

XYZ_9955

XYZ_9972

XYZ_9980

XYZ_9991

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gevogelte

Goudplevieren zitten vaak in grote groepen, die bij het opvliegen een fascinerend “murmuration”-spektakel laten zien.
De kieviet. Een beetje een melancholieke verschijning, met een al even gevoelig geluid. Net als alle weidevogels hebben ze het erg moeilijk.
Grauwe ganzen in de vlucht. Kleurrijker dan hun naam doet vermoeden. Met hun wat lompe oranje snavel (“een winterwortel” zegt Manlief) en de prachtige staarttekening méér waard dan een schouderophalen. “Gewone wilde ganzen’ zijn verre van gewoon.
De aalscholver is een reliek. Zijn hele verschijning doet aan een oerdier denken. De meeste mensen kennen hem als “zo’n grote zwarte vogel” die met de vleugels open op een paaltje zit, maar afhankelijk van leeftijd en seizoen trekt hij net als vele andere vogels – vele pakjes aan.
There is safety in numbers. En terwijl een paar duizend scholeksters (“lieuwen”) zitten uit te rusten of te poetsen (of gewoonweg ruzie maken), zijn er altijd wel een paar die een oogje in het zeil houden voor naderend onheil.
Geloof maar niet dat deze bonte strandlopertjes lekker zitten te slapen. Over hun vleugeltjes heen houden ze de lens scherp in de gaten. Is dat een geweerloop? Of het boze oog?
2019 is het jaar van de wulp. Hun aantallen zijn sterk verminderd. Al merk je daar niet veel van als er een groep van zo’n 1000 – 1500 exemplaren neerstrijkt in een weide.